Żywice i materiały mineralne do wklejania kotew w betonie

Montaż kotew w betonie musi być na tyle solidny, by przenoszenie wysokich obciążeń nie wpłynęło na ich stabilność. Dlatego też produkowane są różne rodzaje i unowocześniane są metody ich instalacji. Jednym z rodzajów są kotwy wklejane. W poniższym tekście możesz przeczytać, jakich składników używa się do wiązania tego rodzaju elementów.

Charakterystyka kotwienia klejonego

Systemy mocowania kotew przy zespajaniu ze sobą elementów konstrukcji mogą wykorzystywać zjawisko adhezji, czyli połączenia ze sobą powierzchniowych warstw dwóch materiałów. Do tego wymagane jest zastosowanie żywicy między łącznikiem a podłożem. Jest to kotwa chemiczna, czyli system zawierający element metalowy lub wykonany z tworzywa oraz czynna powierzchniowo masa klejąca o właściwościach adhezyjnych, która zwiąże go w otworze. Czynnikiem kotwiącym jest masa żywiczna, która po stwardnieniu przylega do ścian otworu oraz powierzchni mocowanego elementu. Zestawy do kotwienia składają się z żywicy i utwardzacza. Substancje te połączone w otworze umożliwiają łatwe wklejenie łącznika. Stopniowe wiązanie i twardnienie pozwala na dokonanie korekty i właściwe wypoziomowanie. Oprócz zapraw w kartuszach zespolonych i pojemnikach   dostępne są także ampułki z zawartością żywicy, które sprawdzają się głównie przy pojedynczych punktach mocowań.

Rodzaje kotwienia chemicznego

Do mniejszych obciążeń przeważnie wystarczają kotwy poliestrowe i winylowo-estrowe. Pierwsze z nich mają krótki czas wiązania, dlatego stosuje się je głównie do zamocowań w podłożach z pustkami. Kotwy winylowo-estrowe przenoszą większe obciążenia i można je stosować do otworów wilgotnych i zalanych wodą, a także w wysokiej i niskiej temperaturze. Największe obciążenia przenoszą kotwy epoksydowe. Można ich używać do podłoży mokrych, jak również pod wodą. Natomiast nie nadają się do użytku w niskiej temperaturze. Czas wiązania to kilka godzin. Kotwy poliestrowe w słabym podłożu wytrzymują obciążenia do kilkuset kilogramów, a w podłożu mocnym nawet do tony. Kotwy winylowo-estrowe przenoszą obciążenia powyżej tony, natomiast kotwy epoksydowe od kilku do kilkunastu ton. Nośność jest jednak zależna od rodzaju łączników, podłoża, głębokości otworu, wielkości i rodzaju trzpienia.